impressies leerlingen

Ik kijk enerzijds met opluchting en anderzijds met heimwee terug naar de projectweek in Tienen en Eupen. Met opluchting, omdat ik blij ben dat beide weken goed afgelopen zijn (ik was, zoals velen, waarschijnlijk, een beetje bang voor het onbekende) en met heimwee omdat ik er meteen weer aan zou beginnen, mocht ik kunnen. Het uitwisselingsproject was een fantastische ervaring, die ik dan ook iedereen aanraad mee te doen, als je kan. Ik dank hierbij allen die deze weken hebben mogelijk gemaakt…

De projectweek op zich vond ik heel positief. Zowel de activiteiten overdag als de avondactiviteiten werden voldoende begeleid. Het was een heel drukke week, maar zeker de moeite waard! Ik ken enkele personen die niet aan dit project hebben meegewerkt en er achteraf spijt van hadden. Ze hebben gelijk! Het was een hele ervaring.

Wat een beetje tegenviel, was de inhaalweek en dan vooral de leerkrachten. Ongeveer al mijn leerkrachten hielden er rekening mee dat ze ons niet veel werk konden geven, maar ze veronderstelden wél dat we na deze week alles ingehaald hadden. Hier vormden de problemen zich dus. Iedereen wou dat we de maandag na onze inhaalweek onze gemiste overhoringen inhaalden. Ik heb er toen 5 ingehaald. En dan had ik vrijdags nog 1 SO ingehaald die anders ook op maandag was. Zo was ik vrijdagmiddag dus niet aanwezig op mijn inhaallessen van wiskunde. Met als gevolg dat ik er op mijn SO niet zo veel van snapte.

Wat ik nu precies wil zeggen is dat de leerkrachten ook nà de inhaalweek een beetje meer rekening moeten houden met het aantal tests we moeten inhalen per dag. Nu gedroegen ze zich een tikkeltje egoïstisch, niemand wou zijn SO verplaatsen naar een andere dag.

Voor de rest vond ik de manier van deelname van de leerkrachten best leuk, spontaan.

Als ik de kans ooit nog eens krijg, doe ik zeker en vast terug mee!

Ik vond het een zeer bewogen maar zeker ook amusante week.

De gasten waren zeer vriendelijk en ik heb mij er goed mee geamuseerd. Ook de inzet van leerkrachten was opmerkelijk, ze hebben geholpen waar ze konden en zich niet zo zeer opgesteld als leerkrachten maar veeleer als gewone personen uit je dagelijkse leven. Ik kan al niet meer wachten om naar Vught te gaan.

Als ze me vragen om het uitwisselingsproject in enkele woorden samen te vatten, dan zou ik zeggen, fantastische, niet te missen, uniek, leerrijk, leuk en noem maar op. Het is niet alleen puur voor het amusement maar vooral voor de verrijking van de cultuur en de taal. In die week hebben we alle talen gesproken die je maar kan voorstellen. Je staat er van verstomd dat je dat allemaal kan en zo leer je het op een toffe manier. Ik had een Hollands meisje bij me op bezoek dus daar kwam geen taaluitwisseling bij te pas. Voor dat ik deelnam aan het project had ik er nog mijn twijfels over maar het was echt een heel fijne ervaring, die je zeker nooit zult vergeten. Wat ook een groot deel uitmaakte is dat onze groepssfeer op en top was. Iedereen kende iedereen en we hingen allemaal goed samen. Juist zoals het ook moet!

We hebben ook veel toffe activiteiten gedaan zoals naar de film gaan en gaan bowlen. Maar die ontspanning was wel nodig na zo’n dagje hard werken. Het was dan ook wel zeer vermoeiend, je hele week is gepland van ’s morgens tot ’s avonds laat. Als er geen activiteiten voorzien waren dan zorgden we er zelf wel voor. Iedereen was er elke avond bij. En ik verzeker je, ’s morgens zo vroeg opstaan, hard werken in de dag en dan laat gaan slapen, je voelt het wel!

Maar dat kon er allemaal goed bij, iedereen had het zo naar zijn zin dat ze de vermoeidheid niet in de weg lieten staan. Ik ben in ieder geval blij dat ik het gedaan heb want het is iets wat je bijblijft voor de rest van je leven!

Ik vond de projectweek heel leuk en er was een goede ambiance den hele tijd. Het allerfijnste was volgens mij de bowling, omdat we elkaar toen nog wat moesten leren kennen. Ik had de chance van een hele fijne Hollandse meid (Vught) als gaste te hebben en wij gaan binnen enkele weken naar Vught, dus dan zie ik haar zeker terug. We hadden zelfs al plannen om eens los van het project bij elkaar te komen logeren. Voor de rest… ons atelier viel ook goed mee : het was wel hard werken, maar het resultaat van dan ook wel behoorlijk. Kortom : het hele project was heel neig, maar ook wel heel vermoeiend.

De uitwisseling was voor mij een zeer plezante, interessante en leerrijke ervaring.

De week die ik in Eupen heb doorgebracht viel echter tegen, wat wel zeer spijtig is. Dit had waarschijnlijk als oorzaak dat Nancy, het meisje waarbij ik logeerde, nooit weg wou gaan met de anderen die deelnamen met het project . Ze wou enkel op stap met haar vrienden. Dan vraag ik me wel af waarom je dan aan zoiets deelneemt. Hierdoor kwam ik niet veel met de anderen in contact, wat me op het moment zelf enorm stoorde. Maar het project viel op eigenlijk wel mee, hoewel ik een bloedhekel heb aan werken met papier maché.

De projectweek ik Tienen was dan ook duizend keer beter, het was gewoonweg de top. Brenda,ons gasteke, kon het zeer goed met Sarah en mij vinden en we genoten dan ook van de tijd die we samen doorbrachten. Ik vond het ook zeer positief dat er ‘s avonds iets geörganiseerd werd en op de avonden waar er niets op gepland was, gingen we altijd met een groepje wat doen. Op deze manier leer je de mensen pas echt goed kennen, en dankzij deze uitwisseling heb ik er nog vele vrienden bijgekregen.

Indien men me nu vroeg of ik zou meedoen met de uitwisseling, met hetgene dat ik nu weet, zou ik zeker met veel plezier terug deelnemen.

Bedankt ‘IEDEREEN’ !!!!!!!

Het uitwisselingsproject in Tienen was een keitoffe ervaring. Ik heb me vooral goed geamuseerd bij de avond activiteiten die door de leerkrachten en sommigen ook door ons georganiseerd werden zoals de film, de bowling (en café). de dag in Brussel was na een tijdje in de voormiddag een beetje saai, maar het was wel een goed idee.

Brenda het gastmeisje van Melissa was heel leuk en ik kon goed met haar praten en lachen. Wel jammer dat er te weinig meisjes uit Pordenone zijn gekomen, maar alleen heb ik wel niet gezeten. Ik heb immers veel toffe mensen in die week leren kennen en de sfeer zat er altijd in.

Het project zelf dan: dat viel goed mee. Het groepje van meneer Opsomer heeft naar mijn mening het beste resultaat bereikt met “ Het omgekeerde sprookje”.

Het is leuk dat onze school aan zo’n project meedoet en ik raad aan degenen van volgende jaren aan om zeker mee te doen!!!!!!!!!!!!!!!

De week van het uitwisselingsproject was voor mij zeer interessant en leerrijk omdat je contact had met jongeren van dezelfde leeftijd maar toch met andere gewoontes, achtergronden, talen,...( die eigenlijk geen communicatieproblemen veroorzaakten.)

Door een week samen te werken, leerde ik niet alleen onze buitenlandse gasten kennen maar ook de andere leerlingen van mijn school, die ik daarvoor helemaal niet kende.

Mijn gast uit Vught was een heel sympathiek en sociaal meisje waar ik ( en mijn familie) goed overeen mee kon komen.

De activiteiten en de uitstapjes vond ik goed georganiseerd en zeer leuk.

Kortom:

de week was kort en vermoeiend, maar toch zeer plezant;

een unieke ervaring waar ik veel goede herinneringen aan zal overhouden!!!

Ik kan zoveel vertellen over de uitwisseling dat er geen bomen meer op aarde zouden staan. In het begin wist ik wel dat het leuk zou worden, maar ik had nooit gedacht dat ik me zo zou amuseren. Ik ben blij dat ik meegedaan heb aan de uitwisseling, zo een kans krijg je niet meer in je leven. Met de projectweek bij ons op school heb ik niet alleen mensen leren kennen uit het buitenland (andere scholen), maar ook van onze school die ik wel kende van zien, maar niet “echt kende”. De gasten waren zeer enthousiast over ons onderwerp ”sprookjes” en ze konden niet geloven dat we ook zo van die toneeltjes moesten doen in de klas voor Nederlands en andere talen. Ik heb nog contact met die meisjes! Ik had nooit gedacht dat ik daar zoveel nieuwe vrienden zou krijgen. De week toen wij de gasten waren, was ook heel leuk!! In het begin (voor we vertrokken) had ik een beetje bang, vooral voor mijn gastouders! Maar eens ze te leren kennen vielen ze “hartstikke goed” mee. Het project op zich was nogal saai ginder, maar door de toffe sfeer, werd het allemaal goed gemaakt. Ik moet zeggen dat de Nederlanders heel goed mee vallen, buiten dat ze ons soms uitlachten voor onze taal. Ze vinden dat wij langzaam praten! Ik heb nog nooit zo hard gelachen en gegiecheld als op de uitwisseling. Als ik het met één woord moest zeggen: Mega-tof!

Het project in België is voor iedereen fantastisch geweest. Iedereen heeft zijn beste beentje voor gezet.

Het was op allerlei vlakken verruimend. Je moest creatief zijn en je beste talenkennis bovenhalen.De talen waren niet echt een probleem, want met gebaren kwam je al heel ver.

Maar wat ik persoonlijk zo goed vond, was dat ik veel mensen heb leren kennen.

Mensen van hier, maar ook van andere landen. Er waren mensen die ik elke dag zag, maar waar ik nooit echt meegepraat had en nu heb ik daartoe de kans gekregen.

De leraren wil ik heel hard bedanken dat ze er zo iets ongelofelijkst van gemaakt hebben.

Na het project voel je je een heel ander mens en dit in de goede zin ! ! !

Al vanaf de eerste dag wist ik zeker dat ik me die week geen moment zou vervelen of beklagen. Ik denk er nog dikwijls aan terug met heimwee en als ik de kans had, deed ik het allemaal weer opnieuw. Degenen, die niet meededen mogen er gerust van zijn dat ze heel wat gemist hebben. Hier volgt in het kort mijn week.Na de eerste kennnismaking met een deel van onze gasten, zijn we met mevrouw Kennes naar de GB gereden om ons te bevoorraden voor de Tiense lunch. Het geeft een raar gevoel om op een gewone schooldag in de GB rond te lopen. Iedereen staart naar u, precies al kom je van weet ik veel welke planeet. Ondertussen was Amélia al aangekomen en het ging nu echt goed tussen ons. We hebben zelfs afgesproken om in de zomer eens naar Leuven te gaan. ‘s Avonds belde ze naar haar thuis en haar vader had absoluut niet door dat ze op uitwisseling was en dus ook bij mij thuis zat. Verder zijn we naar de voetbalmatch België- Italië gaan kijken. Het zag er vrij vlug naar uit dat de Belgen serieus op hun doos zouden krijgen. Maar, ze hebben zich toch dapper verweerd tot de laatste snik. Dinsdag zijn we begonnen aan ons toneeltje. Dit was weer de ultieme gelegenheid om mijn keukenfrans weer eens boven te halen. Het verwonderde mij dat Amélia er iets uit kon opmaken. Die avond kreeg ik de kans om mijn formidabele bowlingkunsten aan de rest van de wereld te tonen. Voor iemand die twee beurten niets scoort, is een tweede plaats toch een hele eer. ‘s Woensdags begon de repetitie van ons toneel. Veel heb ik daar niet van gemerkt, we moesten namelijk de Eupense lunch klaarmaken en bij de bakker bleek dat we niet genoeg geld bij hadden. Dat was ook weer goed. Donderdag zijn we Brussel gaan bezichtigen onder de vorm van een stadszoektocht. Dit was hèt moment om tegen Domenico te kletsen in de maten dat het mogelijk was. ‘s Avonds trokken we met z’n allen naar de Patria om iets te drinken en over de rest ga ik niet uitwijden. Vrijdag was het de grote dag, in het begin vielen de zenuwen nog mee, maar vlak voor onze opkomst leek alles een beetje in ‘t honderd te lopen en werd het nogal hectisch. Om tien uur zijn we nog gaan fuiven in de Glazuur met de gasten die nog hier waren en zoals altijd was het er dikke ambiance. Ik zal deze week nooit vergeten en ik raad het echt iedereen aan om dit te doen. Laat u vooral niet afschrikken door het inhaalwerk. Het is minder erg dan dat het lijkt. april ‘01

Al van in het begin sprak dit project me ontzettend aan. Mijn hart werd warm bij de gedachte nieuwe mensen en culturen te mogen ontdekken. Mijn verwachtingen lagen dan ook zeer hoog. Vol enthousiasme stortte ik me in ’t avontuur. Een avontuur vol spanning, liefde, passie, vriendschap én een droom en herinnering om nooit te vergeten.

In februari trokken we met z’n zessen en onze begeleider, meneer Opso, richting Rodez. Het was er heerlijk vertoeven. De uitdaging op je eigen benen te staan, jezelf een weg te banen in een golf van vreemde mensen en jezelf uit te drukken in die andere taal, hier het Frans, was en is een uitdaging om nooit te vergeten.

Het gaf tegelijk een gevoel van voldoening en een brok aan kennis en ervaring. (misschien zelfs een portie levenswijsheid!!!) . Het is ook ongelooflijk hoe je door een week intensief ondergedompeld te zijn in een andere taal zoveel meer leert dan op school. Het was ook heerlijk en heel verrijkend om je sociaal open te kunnen stellen voor andere mensen en hun gewoontes.

Het project hier bij ons had dan weer heel wat andere verrassingen in petto. Je leert niet alleen voor jezelf te leven maar je open te stellen voor andere, vreemde mensen en culturen. Om zo het mooie te ontdekken in elk individu. (Ook al kan dit soms heel vermoeiend zijn, haha).

Mijn ervaringen met Veronica kan ik alleen maar aan iedereen toewensen. Die mooie, speciale band die je opbouwt in 1 week is heel bijzonder. Het enthousiasme en de levensvreugde die deze mensen uitstraalden was erg aanstekelijk. En ook al sprak Veronica geen andere taal dan het Italiaans, toch was het niet echt een probleem om elkaar te begrijpen en te waarderen.

De spontaniteit en gezellige drukte overdag, in de ateliers; het gelach en getater ’s avonds; de sfeer en de hechte band tussen ALLE leden maakten van dit project een droom. Gewoon geweldig!!

Ik kan de leerkrachten die dit voor ons mogelijk maakten dan ook niet genoeg bedanken en feliciteren met hun fantastisch werk!!!!!

HARTELIJK BEDANKT

De projectweek in slechts één woord uitdrukken, zou oneerlijk zijn; een onmogelijke opdracht. Neen; ze valt voor mij enkel te typeren als “een cocktail van gevoelens en belevenissen”. Frisse moed om iets nieuws te ondernemen, die moed die uiteindelijk omslaat in vermoeidheid, verborgen talenten - zowel van leerling als van leraar - die komen bovendrijven, nieuwe culturen ontdekken, woordenschat uitbreiden, de taalknobbels die constant worden aangepord tot werken,… Het hoorde er echt allemaal bij!

Alles wat ons beloofd was, werd realiteit.

De activiteiten vulden elkaar aan en volgden elkaar op, als het ene sprookje het andere.

‘k Heb veel geleerd van en over mijn vrienden, m’n leerkrachten, en ook over mezelf.

Als ik er nu zo over nadenk, besef ik wel wàt ik nu juist het leukst vond, wàt ik tenslotte het meest gewaardeerd heb. En dat is het contact; met al die nieuwe en onbekende jonge en enthousiaste mensen, met elk hun eigen persoonlijkheid, gewoontes, cultuur,…

“Vreemden” - die vrienden zijn, die we nog niet kennen aan het begin van de week, maar die algauw een plaatsje in ons hart veroveren, en die ons laten huilen bij het afscheid…

Meng dat samen met de activiteiten rond het thema van de projectweek en het avondlijke samen-zijn; giet er een portie plezier over, en je verkrijgt de hele waaier, het uitgebreide assortiment van alles wat we gepresenteerd kregen! Het was een sprookje!

Een waar gebeurd sprookje

Toen ik in het begin van het jaar hoorde over dit project, wilde ik al onmiddellijk meedoen. En maandag 12 maart 2001 was het dan eindelijk zover. Hoewel ik hoopte dat het goed ging zijn, wist ik niet hoe de week zou verlopen, dus met zenuwen begon ik eraan. Maandagmorgen begon al goed, samen met nog enkele anderen hadden we een welkomst gemaakt door een spandoek te beschilderen. Ik was dan nog zo slim om ertegen te lopen, dus met mijn bloes en broek vol verf, ging ik ‘s middags mee naar het station om onze Beverwijkse gasten te halen. Wat moet Lianne wel niet van mij gedacht hebben! De dag verliep toch vlekkeloos en ‘s avonds thuis konden we met elkaar kennis maken. Eerst waren we allebei verlegen, maar toen we eenmaal begonnen waren met praten, was het ijs gebroken en kon een geweldige week beginnen. Dinsdag en woensdagvoormiddag waren het atelier - werkdagen. Lianne en ik zaten samen met An en Suzanne, Stefanie en Isabel, Sarah, Pieter-Jan en Francesco en Lisa en Martina in de groep o.l.v. Mevr. Kennes. We werkten rond het sprookje van “Le petit prince”. Ik dacht altijd dat het een saai verhaal was, maar nu ik het zo heb leren kennen, in groep en met toneel, vind ik het een prachtig verhaal over vriendschap. Woensdagnamiddag was een sportieve middag. Ik wist niet dat die Italianen zich zo in het spel inleefden, ze deden alles om te kunnen winnen. Donderdag zijn we dan Brussel gaan verkennen. Onder de deskundige leiding van Mevr. Henno en Mevr. Kennes heeft onze groep een stadszoektocht gehouden. ‘‘s Middags zijn Sarah, Melissa, Brenda, Lianne en ik in de Quick iets gaan eten en zijn we nog gewoon iets gaan drinken. ‘s Avonds waren we met zijn allen nog naar de Patria gegaan en hebben we ons daar nog goed geamuseerd. Vrijdag was dan de grote dag. In de voormiddag hebben we alles klaar gezet en nog wat geoefend, want om 2 uur begon de voorstelling. Er kwamen vele ouders, waaronder ook mijn moeder, kijken naar wat we die week allemaal gepresteerd hadden. En het resultaat was gewoonweg fantastisch. Iedereen had een schitterend stuk.

‘‘s Avonds waren Lianne, Sarah, Melissa, Brenda, Tine en ik gaan schaatsen en dat was echt wel een geweldige laatste avond, hoewel we niet meer naar de fuif zijn geweest. We waren verschrikkelijk moe. Zaterdag moesten onze Beverwijkse gasten spijtig genoeg al weg, want eerlijk gezegd had die week wel wat langer mogen duren. Maar ik mocht niet klagen, want twee weken later was het onze beurt om naar Beverwijk te gaan. Dit was het einde van het sprookje in België, maar het vervolg in Nederland was even tof. Daar hebben we verschillende musea gezien. Hoewel ik vond dat 1 museum per dag voldoende was geweest, dachten zij er anders over: maar liefst 3 musea op 1 dag. Maar we mochten dan ook wel naar het strand en naar Amsterdam. Dat was heel plezant. Dat waren de schoolse gebeurtenissen, maar buiten de schooluren was het ook heel plezant, we zijn naar de film geweest, we zijn bijna elke avond iets gaan drinken met een groot deel van de groep en we zijn zelfs naar de muziekavond van de school geweest. Maar niet alleen de gebeurtenissen waren tof. Ze mogen zeggen wat ze willen over die Hollanders, het zijn echt heel toffe mensen, ik heb daar enorm veel vrienden gemaakt waar ik nog contact mee heb, ook al is het nog maar 3 weken geleden, toch is het plezant als ik een mailtje van 1 van hen krijg. De laatste dagen heb ik wel iets grappig ondervonden, maar ik heb het nu gelukkig al niet meer, ik begon net als die Nederlanders te praten en An ook. Nu heb ik zowat alles geschreven, en hoewel er ook een paar ogenblikken waren die wat tegenvielen, ik heb met veel kennis gemaakt en ik heb er ook heel veel van geleerd. Het waren eerlijk gezegd de 2 tofste weken in mijn schoolleven en ook al was het heel vermoeiend en hard werken voor sommige dingen, ik zou het zo opnieuw willen doen.

Geachte lezer,

Vermits er gevraagd is een korte impressie neer te schrijven, laat ik u even meegenieten van mijn onvergetelijke projectweek...

Mijn “avontuur” begon vroeger dan dat van andere, waardoor ik ook sneller aan ‘t einde van mijn krachten was!!

Het contact met mijn gaste, Martina uit Pordenone, verliep in ‘t begin nogal erg stroef, ‘t was zoeken naar elkaars interesses, gewoonten,...maar na enkele uren samen door te brengen brak ‘t ijs. Uiteindelijk konden we ‘t zelfs bijzonder goed met elkaar vinden.

Iedereen dacht dat mijn atelier wel héél saai moest zijn, maar integendeel, ze moesten eens weten!! Er was altijd wel ambiance bij ons en als we een beetje moe werden dan pepte de muziek ons wel weer wat op.

Ik heb erg genoten van mijn avontuur als roos!!

Gedurende de hele week heb ik me geen moment kunnen vervelen, er was altijd wel iets te doen!

Ik wou ervoor zorgen dat Martina zich niet zou vervelen, zeker ‘s avonds niet, want dàt was bij mijn uitwisseling tegengevallen. Elke avond gingen we dan ook met de groep mee, wat erg leuk was.

Als m’n mij zou vragen naar ‘t meest leukste moment van de hele week, ik zou niet weten wat te zeggen, er waren zoveel leuke momenten. Misschien zou ik de uitstap naar Brussel er uitkiezen, we hebben daar goed gelachen met de Italianen, die zo ontzet waren dat een pizza 300 fr. kon kosten dat ze de eigenaar uiteindelijk een smerige “deal” hebben aangesmeerd!

Of zou ik niet beter de opvoering kiezen?? Of, de filmavond, ondanks ‘t feit dat de film was tegengevallen!? Of de “knutselvoormiddag”, de “afscheidsfuif”, ‘t bereiden van de Italiaanse lunch,...?????

Ik heb tijdens beide weken, zowel in ‘t buitenland (voor mij Rodez) als in Tienen, de kans gehad heel wat mensen beter te leren kennen of gewoon te leren kennen. Ik heb ook de “andere” kant van leerkrachten ingezien...! ‘t Is een heel andere manier van met elkaar omgaan.

International Education zit erop voor mij, ik zal er altijd met plezier aan terugdenken en telkens opnieuw graag over mijn ervaringen vertellen.

Dit was een unieke ervaring, die ik voor geen geld ter wereld had willen missen. Het project in Rodez was zeer goed. Samen met de Heer Opsomer en vijf medeleerlingen beleefden we er boeiende dagen. De sfeer was goed, de contacten met de andere leerlingen vielen reuzengoed mee en de logies waren uitstekend. Ik logeerde bij Stephanie, een Franse leerling uit Rodez. We houden nu nog steeds contact met mekaar ( langs e-mail ). Mijn kennis van Frans is er ook op vooruit gegaan.

Het project in mijn eigen school te Tienen was bijna een sprookje. Te samen met enkele leerlingen uit Vught, Beverwijk, Eupen, Pordenone en Pachino hebben we ontdekt dat indien we samen iets proberen op te bouwen, de eendracht en de kameraadschap uitgroeien tot iets onvervangbaars. Bovendien leerden we met een meer open blik de toekomst tegemoet te gaan.

De begeleiding door de leerkrachten was zeer goed. Wij leerden onze leerkrachten op een niet-schoolse manier kennen. Ik ondervond dat alles tot in de kleinste puntjes voorbereid was. De Europese regionale maaltijden die we elke middag kregen was een uitstekend idee. De schoolversiering mocht er ook zijn. De presentatie op de borden van alle deelnemende scholen brak onmiddellijk het ijs. De avondactiviteiten waren zeer leuk en vol variatie.

Mijn logé, Francesca viel ook zeer goed mee. Ze heeft zich onmiddellijk in ons gezin geïntegreerd. Ondanks de taalbarrière vlotte het. Francesca had veel cadeautjes uit Sicilië meegebracht. Ze heeft ook enkele streekgerechten voor ons klaargemaakt. Het afscheid viel me enorm zwaar. We hebben afgesproken contact met mekaar te houden. Tijdens de zomervakantie ga ik met een paar vriendinnen naar Pachino in Sicilië.

Een heel belangrijk aspect van ons uitwisselingsproject is dat er nieuwe vriendschappen ontstaan zijn, die anders nooit zouden hebben plaats gevonden.

Ik kan alleen nog het ganse uitwisselingsteam danken voor het vele werk en de kansen die ze ons gegeven hebben.

Het project was voor mij als een hels avontuur. 2 keer 120 uur was ik hier volop mee bezig. Ik heb er heel wat plezier aan beleefd, niet alleen met de Tiense deelnemers maar ook met onze gasten.

Het thema “Sprookjes in Europa” leek vanuit het eerste zicht een beetje raar, maar achteraf gezien zijn er heel wat toffe dingen uit voortgekomen, wat zeker te merken was aan de climax van het hele project, de presentatie van elk atelier.

In het begin had ik het een beetje moeilijk met mijn gast (een Siciliaan), maar naarmate de week vorderde werd het koek & ei. Het was heel leuk om je te leren uit te drukken tegen uitheemse, niet-Nederlands pratende gasten. Je gaat niet alleen om met de buitenlanders, maar ook met jezelf. Ik zelf heb hier ook wat uit geleerd.

Ikzelf wil ieder jaar wel zo een project meemaken.

Wat is een projectweek? Dat is de eerste vraag die men zich moet stellen.

Voor een buitenstaander is het duidelijk; het is een week waarin men zich met een bepaald project bezighoudt. Zo simpel is het.

Als je hetzelfde nu zou vragen aan iemand die heeft meegedaan aan het project, zou je een veel langer en gedetailleerder antwoord krijgen. De persoon zou bijvoorbeeld kunnen
zeggen dat het een week van hard werken is, maar eveneens van heel veel plezier, gezelligheid en vooral veel vriendschap. Heel veel vriendschap…De hechte band die er ontstaan is met onze gasten, is zonder twijfel het rechtstreekse gevolg van de motivatie en intense samenwerking van ons allen, wat tevens de oorzaak is van het overduidelijk welslagen van onze projectweek in Tienen. Natuurlijk mogen we ook de inzet en het organisatievermogen van de leerkrachten niet vergeten, want uiteindelijk zijn zij de grote dragers van dit alles.

Als conclusie kan ik dus alleen maar stellen dat het een onvergetelijke week was, en als
men aan mij vraagt, “Was het een geslaagde projectweek?” , krijgen ze als antwoord een overduidelijke “JA!” te horen…

Ik zal in het even kort mijn week schetsen.

Anna, een achttienjarig siciliaans meisje, was bij mij te gast. Ze viel reuze - goed mee! Moest ik haar in twee woorden typeren dan zou “vlotte babbelkous” de perfecte omschrijving zijn. Ze was onvermoeibaar en bruiste van enthousiasme. Het is natuurlijk heel prettig wanneer je zo’n meisje op bezoek krijgt: dat maakt het project eens zo leuk! Wat mijn gaste betreft had ik dus in de verste verte niet te klagen. Het project zelf ( dat over sprookjes handelde) stond me ook wel aan. Tijdens de voorbereidingen en de repetities hebben we ons vaak een deuk gelachen. Het leuke aan de opsplitsing in ateliers was dat je moest samenwerken met mensen die je minder goed kende. Op die manier - door het samenwerken dus - leerde je veel van hen op een andere, leuke manier beter kennen. En afgezien van de zenuwen vond ik de opvoering ook best wel leuk. Daarnaast was ik ook wel te vinden voor andere activiteiten. Het dagje Brussel zou ik meteen wel weer willen overdoen. Lekker tafelen ’s middags, in de namiddag wat shoppen en onze gasten souvenirs helpen kopen en natuurlijk niet te vergeten de stadszoektocht! Die dag was eigenlijk een koppeling van het “ontspannende” aan het “culturele”. In de voormiddag realiseerde ik me dat ik mijn kennis over onze hoofdstad, Brussel, bijster klein was. De stadszoektocht heeft daar toch al wat verandering in gebracht. In de namiddag hebben we lekker gekuierd door de kleine straatjes van Brussel, kwestie van ons een beetje te ontspannen. Ook de bowlingavond en filmavond zijn voor herhaling vatbaar, daar zal iedereen het we over eens zijn! En op sportief vlak hebben we het toch ook niet laten afweten! Maandagavond hebben de jongens België - Italië gespeeld. Wel grappig om te zien, hoor! Al die jongens in korte broek die zich stonden uit te sloven terwijl de meisjes aan de kant lekker zaten te genieten van het spektakel. Maar niet enkel voetbal maar ook badminton stonden op het programma. Spijtig genoeg kon ik daar niet bij zijn door mijn stijve nek. Om het even allemaal in het kort samen te vatten: Ik vond het een boeiende, leerrijke week. Je leert je uit te drukken in andere talen, leert nieuwe mensen kennen, contacten leggen,… Kortom: een aanrader voor iedereen! Ik zou het onmiddellijk overdoen, daar bestaat geen twijfel over!

Toen ik voor het eerst van de uitwisseling hoorde, wist ik onmiddellijk dat ik zou meedoen. Na enkele middagen voorbereiding was het eindelijk zover. De projectweek in Tienen was heel vermoeiend maar wel leerrijk. Ik leerde nieuwe mensen kennen en probeerde met hen te communiceren, iedereen deed veel moeite om door middel van een vreemde taal, gebaren en een woordenboek het elkaar zo gezellig mogelijk te maken. Met de gasten van Eupen heb ik minder contact gehad dan met de rest, wat ik wel spijtig vind. Ook vind ik dat de band tussen de leerlingen van het college sterker is geworden.

In de week dat ik naar Nederland ging, werd er veel minder gewerkt aan het elkaar leren kennen en met elkaar leren omgaan. We hadden weinig of bijna geen contact met diegenen die niet uit Nederland kwamen. Wel hebben we gewerkt rond interessante thema’s en kwamen we veel te weten over hun schoolmethodes en hun omgeving.

Dit waren twee onvergetelijke weken voor mij, ik zou het zeker opnieuw doen en raad het iedereen dus aan!

Erika Taverniers

De uitwisseling was voor mij een aangename afwisseling in het schooljaar. Ik vond het een heel leuke ervaring waarbij ik een hele hoop nieuwe mensen en culturen heb leren kennen.

Af en toe waren er wel wat communicatieproblemen, maar met gebaren lukte het dan ook wel. Wat ik ook heel tof vond was dat er echt een heel ontspannen sfeer heerste, ook al waren we op school. Dat was in het begin wel even wennen.

Het is een ervaring geweest om nooit meer te vergeten!

Het is zeer moeilijk om de week in Tienen zomaar in een twee drie op een stuk papier te beschrijven, maar als er een ding is dat zeker en vast gezegd mag worden is dat het gewoon ZALIG was. Ik heb mij enorm hard geamuseerd met de gasten uit Vught en ook met de Italianen hebben we een heel pak afgelachen.

De verschillende activiteiten zoals voetbal tegen de Italianen, bowlen, drinken in de Patria… waren heel amusant en zeker over te doen.

Ook de presentaties waren gewoon FANTASTISCH FIJN (vooral de negen geiten en Bruno als kabouter).

Kortom, het was een onvergetelijke week!!!

Ik was maandagmorgen zo nerveus, ik kon haast niet wachten om iedereen te ontmoeten en vooral mijn gast natuurlijk. De Italiaanse jongens en meisjes zagen we al eerste, zij waren al in het weekend aangekomen. Het was heel moeilijk om elkaar te verstaan, want ze konden alleen Italiaans verstaan. Met gebarentaal en een klein zakwoordenboekje lukte het wel en op het einde van de week begrepen we hun Italiaans al iets beter! We hebben dan in de loop van de voormiddag alles zitten voor te bereiden voor het ontvangst van onze andere gasten. Toen we het “welkom” doek ophingen kwamen de gasten van Eupen aan, 3 stille maar aardige meisjes. Iets na de middag kwamen de gasten van Vught aan, ze waren met vertraging omdat er file was. We moesten mijn gast nog gaan afhalen aan het station, zij kwamen tegen 1 uur aan in Tienen. Toen iedereen er was hebben we de ateliers in orde gebracht en alles van ‘s middags opgeruimd, het samenwerken was zeer leuk, zo leerde je de andere kenden. Om 4 uur was er een receptie voor de ouders en zij kregen dan ook uitleg over het verloop van de week. Natuurlijk hadden we voor ’s avonds al iets afgesproken, onze Belgische jongens gingen spelen tegen de Italiaanse jongens en de Belgen hebben dan ook dik verloren!!

De volgende dag was het dan atelierwerking. Mijn atelier speelde “Le petit prince”, vermits het thema “Sprookjes in Europa” was. Het was het enige serieuze sprookje, maar het was wel leuk om te doen. ’s Avonds zijn we gaan bowlen, ik had het nog maar 3 keer gedaan en ik ben één keer eerste geworden en een andere keer tweede, ik vond het dus zeer leuk!!

Woensdag probeerde we in de voormiddag toch al onze teksten te kennen en geoefend hebben. In de namiddag hadden we een sportnamiddag. We werden onderverdeeld in groepjes en moesten badminton spelen, we veranderden ook altijd van groep zodat je altijd met iemand anders speelde en die dan beter leerde kennen. ’s Avonds gingen we met de hele groep naar de film, we konden kiezen tussen “What women want” en “Billy Elliot” . ik had gekozen voor Billy Elliot, ik vond het ontroerende en grappige film. Het was dus weer een late avond geworden en we moesten vroeg op om naar Brussel te gaan!!

Donderdag zijn we dus een bezoekje gaan brengen aan Brussel, we hebben daar in de voormiddag een stadszoektocht gedaan en in de namiddag waren we vrij. Die avond hebben we niets gedaan, iedereen was trouwens moe en we moesten uitgerust zijn voor de volgende drukke en stresserende dag!!

De laatste en spannendste dag, de opvoering van onze stukjes! In de voormiddag nog even oefenen en om 2 uur breekt het grote moment aan. Iedereen was zenuwachtig maar we hebben het doorstaan!! Als een aandenken konden we in elkaars logboek iets kleins schrijven, het was een geloop van de ene naar de andere maar ik blij dat ik dat aandenken heb!! We konden nog geen afscheid nemen en daarom hadden we afgesproken om naar een fuif te gaan, bijna iedereen was daar, het was gewoonweg fantastisch!

Zaterdagmorgen breekt het uur van het afscheid aan...

Het was wel moeilijk maar over 1 week mochten wij naar daar gaan en was het afscheid dus niet voor lang!!!

Mijn herinneringen aan het “international education programme” in Beverwijk.

We vertrokken om kwart voor 9 in Tienen op het station, we hadden allemaal nog kleine oogjes maar toch al wel opgewonden. De treinreis ging ongeveer 4 uur duren, maar dat hadden we er voor over! Tegen 1 uur in de namiddag kwamen we aan. We werden daar opgehaald door 2 leerkrachten die ons naar de school brachten. Toen we aankwamen werden we onthaald door onze gasten uit Tienen en andere leerlingen. Ze begonnen al meteen Engels te praten want ze wisten niet dat we uit België kwamen, ze stonden versteld dat we Nederlands praten en het ijs was meteen gebroken. We gingen meteen naar al de andere waar we meteen werden voorgesteld aan alle andere klasgenoten. We werden toen onderverdeeld in 2 groepen en kregen uitleg over het verloop van de week. We werden toen door onze gasten in de school rondgeleid daarna vertrokken we naar ons gastgezin. Anne en ik sliepen bij Lianne die een heel toffe familie had. Lianne kreeg na een uurtje al telefoon om te zeggen dat er een hele groep bij haar thuis hadden afgesproken om van daaruit te vertrekken naar het sportcentrum. We zijn in dat centrum maar een halfuurtje gebleven en daarna zijn we op zoek gegaan naar een gezellig cafeetje. We hadden al snel één gevonden “De Asgard” daar gingen we bijna elke avond naartoe.

Dinsdagmorgen moesten we vroeg opstaan omdat we met de fiets naar IJmuiden moesten gaan. Daar was een pont die we moesten hebben. Eenmaal aan de overkant moesten we nog naar de musea fietsen. In de namiddag zijn we dan nog naar Amsterdam gegaan, daarvoor moesten we de vleugelboot nemen, dat was een unieke ervaring!

Woensdag zijn we weer naar Ijmuiden gegaan en naar het Pieter Vermeulen museum en het strand gegaan. In het museum moesten we een zeester en een inktvis ontleden, niet een lekker geurtje!! ’s Avonds zijn we naar de bioscoop gegaan en daarna natuurlijk naar de Asgard!

Donderdag hadden we in de voormiddag 4 lessen, ik had een franse, een Latijnse, Engelse en Kunst les, deze waren natuurlijk in verband gebracht met de zee. In de namiddag zijn we dan naar Wijk aan Zee gefietst. Op het strand had iedereen zijn activiteit. Er was een filmploeg (die er trouwens de hele week was!), een groep die gedichten moest schrijven, een groep die zandsculpturen moest maken en een groep fotografie. Ik zat in de groep fotografie en ik moest samen met Anke zandsculpturen fotograferen. ’s Avond was er in de school een muziekavond, daar kwamen leerlingen van alle jaren optreden, sommige zongen een liedje, speelden op een instrument of dansten. Het was een zeer leuke avond.

Vrijdag hebben we de hele dag aan onze voortelling mogen werken. Anke en ik moesten onze foto’s presenteren, iedereen moest een “powerpointpresentatie” doen. Ondertussen moesten we ook ons logboek in orde brengen. Vanaf 2 uur waren we vrij en konden we naar huis gaan. Om halfacht mochten we onze presentatie houden in de aula. Tijdens de voorstellingen lieten ze een kort stukje film zien met de gebeurtenissen van de week op, het was leuk om dat te zien!! Om 9 uur moesten de ouders weg en begon de disco... FEESTEN!! Iedereen ging uit de bol en kende geen vermoeidheid spijtig was het al gedaan om 11 uur, maar niet voor ons, we zijn allemaal naar de Asgard gefietst waar we ons feestje voortzette! Om kwart na 1 zijn we dan maar naar huis vertrokken om uiteindelijk maar 4 uurtjes te slapen!!

Deze keer was het vertrek wel erg omdat we wisten dat het deze keer voor een hele tijd ging zijn. Gelukkig gaan we in augustus een weekje naar Beverwijk!!

Toen ik terugkwam van Beverwijk had mijn mama maar een weekend de tijd om mijn kleren te wassen want ik vertrok ’s maandags al naar Londen. Toen ik zondag mijn mail ging nakijken had ik al 5 mails gekregen van mensen uit Beverwijk en Vught! Het is nu al bijna een maand geleden dat voor mij het project is afgelopen maar er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niets van hen gehoord heb. We blijven met elkaar in contact via internet en SMS-berichtjes. Ik heb aan dit project veel nieuwe vrienden vergehouden die ik ontzettend mis! Ik kijk uit naar de vakantie want dan zien we mekaar terug!!

Bedankt om mij de kans te geven om mee te doen aan dit project. Het is een ervaring die ik nooit zal vergeten!

Maandag:
Het was een toffe dag.

We hebben ons goed geamuseerd.

We hebben ook kennis gemaakt met de meisjes uit Nederland.

Gezellige en vriendelijke meisjes !

Ze vallen zeer goed mee.

Mijn gast valt natuurlijk ook goed mee.

Spijtig dat hij zo weinig ( bijna geen ) talen kent !

Allez , de hele groep valt goed mee.

Alleen die van Eupen, een beetje asociaal.

Ze zeggen weinig.

En toch was het een toffe dag !

P.S.Het eten was zalig !!!

Dinsdag:

We hebben voor de eerste keer onze tekst ingeoefend.

Ik moet niet veel kennen en toch is het moeilijk om voor te dragen.

Bij het bowlen hebben we ons ook zeer goed geamuseerd , dus weer een toffe dag achter de rug.

Woensdag:

We hebben vandaag hard gewerkt aan ons paneel voor ons toneel.

We moesten allemaal hoofden uitknippen en dan opplakken op een groot karton. ( paneel )

In de middag zijn we dan gaan sporten.

Dat was niet echt zo leuk.

Eerst hebben we badminton gespeeld en dan aardbal , dat was wel tof.

Na de sportmiddag hebben we onderling nog een partijtje voetbal gespeeld.

‘s Avonds dan naar de film.

Leuke film !

De film heette : What women want”.

Buiten die Italianen altijd maar lawaai !

Donderdag:

We zijn naar Brussel geweest.

Dit was toch wel een beetje saai !

We zijn wel Quick gaan eten en daarna waren we vrij !

Met heel de bende door Brussel : NEIG !!!

‘s Avonds zijn we nog iets gaan drinken.

Dit was heel leuk.

Bijna iedereen was er en het was gezellig !

Vrijdag:

Dit was de grote dag : De dag van ons toneelstuk !

Ik vind dat we er vrij goed in geslaagd zijn met zoveel zenuwen te hebben.

Daarna nog een beetje geklets.

Ze hebben nog foto’s genomen.

Toch een toffe dag wat ik dacht een dag vol spanning te zijn.

En deze avond naar een fuif met onze gasten !

Zaterdag:

Uitgeslapen na een keineige fuif!

We hebben ons goed geamuseerd , vooral onze gasten.

Het leek juist alsof ze nog nooit naar een fuif waren geweest.

We zijn in de avond nog iets gaan drinken als afscheid.

Ik moet zeggen dat we ons goed geamuseerd hebben !

Zondag:

En zondagmorgen kwam er een eind aan een week

vol plezier , lachen en werken.

Ik zal de mannen toch wel missen !!!

Eerst en vooral vond ik de week heel verruimend. Ik had niet gedacht dat het zo tof zou zijn. Ik had enorm veel geluk met mijn correspondente Christina. We hebben eigenlijk wel een goede vriendschap eraan overgehouden. Ik ga haar deze vakantie waarschijnlijk nog wel bezoeken.

De activiteiten waren allemaal zeer goed georganiseerd en we hebben geen verveeld moment geweten. We waren dan ook stikkapot op het einde van de week. Maar ik denk dat iedereen er wel goede herinneringen aan over houdt!

Voor mij was het een fantastische week !

In de groep was er een sfeer,die ervoor zorgde dat er steeds plezier te beleven viel. Iedereen bracht zijn steentje bij voor het optreden van vrijdag. Dit kwam grotendeels door het leuke thema dat wij hadden : Sprookjes, waarin ieder zijn creativiteit kwijt kon en dat maakte het zo speciaal ! !

Mijn gaste, Jitta Gijzen uit Beverwijk, was een fantastische meid en dat maakte het eens zo gezellig voor mij.

Kortom :Ik heb echt spijt dat dit voorbij is, want het was gewoonweg ZALIG ! ! ! !

Ik heb (net als de meesten) haast geen slechte woorden over de uitwisselingsweek. Men had ons eerst verteld dat men niet moest verwachten dat men echt vriendschap zou sluiten met de anderen, maar ik denk dat het bij mij wel het geval was. Ik had Domenico Minuto bij mij te gast. Dat was wel echt een zeer vriendelijke jongen en hij was volgens mij ook degene die de harten van de meesten heeft veroverd. Bij mij was nu wel de taal een groot probleem. Hij praatte bijna geen Engels en ik niet echt Italiaans. Ik had dan wel het geluk dat de eerste dagen m’n broer thuis was die dan wel Italiaans sprak. En die eerste dagen waren tevens de moeilijkste. Je kent elkaar nog niet goed en het beeld dat je van die persoon had gevormd was dan ook weer wat anders. Maar na die eerste dagen was alles al wat minder stroef. Over de persoon die bij me logeerde heb ik geen kwaad woord. Ik vind het enkel wat jammer dat we niet zoveel meer in contact zijn. Telefoneren gaat niet al te best wanneer hij alles moet opzoeken in een woordenboekje en de telefoonkosten zich opstapelen. Iedereen tijdens de projectweek was trouwens heel tof. Maar ik moest wel te vaak bezighouden met mijn gast dus heb ik niet zoveel anderen leren kennen.

De activiteiten tijdens de projectweek waren ook wel te pruimen, maar weer was de taal een probleem. De mensen uit Sicilië spraken bijna alleen maar Italiaans. Een week en weinig slaap later begint het je te ergeren dat je telkens een woord moet opzoeken als je iets wil zeggen, maar ja… De activiteiten waren dus vaak moeilijk met de Sicilianen en concentreerde je je vaker op het entertainen van hen dan voor de activiteit. Want daar ging het in de eerste plaats over: grenzen verleggen en nieuwe kennis opdoen.

De porjectweek was voor mij dus een zeer, zeer goeie ervaring die ik voor geen geld van de wereld had willen missen. De meesten die zich niet inschrijven kan ik daarom ook niet begrijpen want echt op zo’n manier nieuwe mensen leren kennen is echt tof!

Zaterdag: Om 14.05 vertrok ons vliegtuig richting Venetië en omstreeks 16.00 kwamen we op Italiaanse bodem. De sfeer in de groep was meteen al geslaagd. We waren allemaal immers in de vakantiestemming. Dit werd immers (eerlijk toegegeven) een weekje zonder school. We waren wat eerder in Pordenone, dus gingen we nog iets drinken in een bar. Je kon meteen al zien dat er weinig toeristen over de vloer kwamen. Het was misschien wel een grappig zicht. Enkele luidruchtige pubers die op een zaterdagavond met koffers binnenkomen in een café en waar Mr. Arend ons spontaan trakteerde op een drankje. Rond 8 uur stapten we terug naar het station waar we opgewacht werden door de leraar Frans uit het lyceum. De kennismaking was een beetje onwennig. Gelukkig kende ik m’n gastvrouw al, Christina, een zeer aangenaam meisje. Op de weg naar huis maakte ik kennis met haar moeder. Die sprak gelukkig Engels net als haar ganse familie. De familie had reeds 10 jaar in Uganda gewoond en was nog maar 4 jaar terug in Italië. Het gezin woonde in een klein stadje 20 km van Pordenone, Maniago. In Italië staat dit stadje bekend om z’n messen- en schaarfabrikatie. Rond 22.30 na uitpakken en eten, gingen we uit in Maniago. Hier maakt ik al kennis met de overvloed van Amerikanen die gehuisvest zijn in Pordenone. Er is er immers een grote militaire basis, van de Amerikanen wel te verstaan. Vanuit deze luchtbasis vertrokken de vliegtuigen naar Kosovo en met die vliegtuigen gebeurde ook de welgekende ramp met de skilift enkele jaren geleden. De Amerikanen die ook uitgingen op de Italiaanse plekken waren -op z’n zachtst uitgedrukt- irritant. Ze waren allemaal dronken en wouden maar al te graag eens met een Italiaans groepje vechten. Christina’s vrienden hadden me dan al gewaarschuwd en zeiden dat men die Amerikanen straal moest voorbijlopen. Die avond is m’n respect voor Amerikanen (niet dat die ooit groot was) met enkele graden gedaald. Na enkele uren Maniago afschuimen, gingen we naar bed. Het was toen 2.30.

Zondag : Na lang slapen stond ik om 14.00 op. Dit was echt een ongeluk, maar m’n klok was totaal ontregeld door de verandering van het uur. Om 16.00 gingen we terug uit. In Italië kan men uitgaan op zondagnamiddag.

Dus gingen we naar een discotheek, de TNT, samen met Ruben (Boni) en diens gastvrouw, Martina. Om 20.30 waren we daar terug uit want we moesten de bus hebben naar Pordenone. Op die bus heb ik een heus avontuur meegemaakt. Het was een soort bus waar wij mee op schoolreizen gaan. Er was dus plaats voor ongeveer 50 personen. Een klein detail, wij waren wel met 80 mensen. Ik voelde me net als iemand op een bus in Pakistan ofzo, allemaal sardientjes. Op de koop toe was het ook de eerste dag van de buschauffeur en reed die geregeld eens fout. De fuifgangers die al reeds wat op hadden hadden enkele scheldwoordjes voor hem klaar waarop de buschauffeur weer boos werd. De rit duurde zo’n anderhalf uur en ik was maar al te blij toen ik er uiteindelijk uitkwam. Om 23.00 ging ik slapen om maandag fris te zijn voor de eerste “schooldag”.

Maandag: De school in Italië begint om 8.10. Ik was blij om m’n al m’n vrienden terug te zien. We kregen eerst enkele welkomswoorden van de (blinde) directeur. We hebben eigenlijk weinig gedaan de eerste dag, enkel wat kennis gemaakt met de anderen. De groep viel reuzegoed mee. Enkel (dit is dan subjectief gezien) de Duitsers vielen wat tegen die hielden hun wat afzijdig en - met een beetje kennis van het Duits - kon ik verstaan dat de meisjes roddelden over de andere meisjes. In de namiddag deden we een enquête in de stad zelf en daar voor het stadhuis werd ik geïnterviewd door de Italiaanse televisie (RAI3) in het Engels. Later die week werd dit uitgezonden met mijn woorden gedubd in het Italiaans. Na de enquête gingen we huiswaarts want Christina had nog een toets Duits te leren. De uitwisseling daar was immers onder klassen verdeeld en de ene dag ging klas 3D (16-17 jarigen) en de andere dag ging klas 4E (17-18 jarigen) mee. Die avond gingen we dus vroeg slapen.

Dinsdag : Op Dinsdag gingen we met 4E naar Trieste, een kuststad dat grenst aan Slovenië. Veel hebben we er eigenlijk niet aan gehad vermits bijna alles in het Italiaans was. We deden een wandeling en gingen zo even over de grens met Slovenië, bezochten een kasteel (Miramar heette het) en een Romeinse villa. Maar ondertussen maakte we er toch nog een gezellige boel van met de Italianen. We keerden terug naar Pordenone en bracht m’n avond thuis door. We bezochten de nonna (oma) van Christina, een zeer sympathiek en levendig persoon.

Woensdag: In de voormiddag deden we sport. Daar merkte ik iets bijzonder grappig op. Telkens wanneer we een nieuwe match begonnen en dus van klas wisselden (het was telkens de mensen van het uitwisselingsproject tegen die van een klas die toevallig LO had), kwamen er enkele jongens op me af om me te vragen of ik hen niet te hard wou aanpakken en kalm wou spelen. Blijkbaar vonden ze dat ik een agressieve uitstraling had. Met 3D gingen we in de namiddag naar Sicila, een oude stad 50 km van Pordenone. Deze keer hadden we een tolk mee, een Amerikaans meisje dat met haar ouders in Italië komen wonen was. Weer hadden we een reuze tijd. Die avond gingen we, net als in België, bowlen, weer was het zeer tof.

Donderdag: gingen we naar Venetië. Het moment waar ik het meeste op had gewacht. En inderdaad het was een prachtige stad. En alles verliep dan nog goed. We hadden goed weer en een gezellige groep. Eerst hadden we een korte tour doorheen Venetië met verschillende buurten: jodenbuurt, getto, winkels,… en gingen we naar het San Marco plein met de ganse groep (wat ook inderdaad prachtig was). En van toen af aan waren we vrij. We hadden wel de pech dat alle Italianen die meewaren vrouwen waren, dus werd het een namiddag shoppen. Maar al bij al viel het goed mee. s’Avonds gingen we eten bij de oma op z’n Italiaans wat toch wel verschilt van het “Belgisch-Italiaans”. Het is inderdaad wel altijd pasta maar men keert niet steeds terug naar die tomatensaus, daar eet men echt alles bij pasta.

Vrijdag: Vrijdagochtend vertrokken we reeds om 10 uur. Eerst namen nog een medaille in ontvangst en tekenden nog enkele gasten in onze boekjes. Om14.00 namen we terug ons vliegtuig en kwamen we terug aan in België met een ongelofelijke week om op terug te zien!!!

Meegedeeld door Lutgard Vanden Abeele op 1/6/2001                                                                                                              © kvr